Próba

„Polak ma prawo raz na sto lat zrobić powstanie,

(…) ale ma też obowiązek żyć pozostałe dziewięćdziesiąt dziewięć…”[1]

Doświadczenie sześćdziesięciotrzydniowej wolności.

Przedziurawione ciała chłopaków na barykadach.

W kanałach daremne żale.

Rozstrzelana i powieszona na Woli Warszawa.

Heroiczny czyn uniósł się pyłem nad gruzami.

Żałobnym dymem zasnuł barkę z Bogiem na Wiśle.

Tym, co zatrzymał czołgi na lewym brzegu.

I wzywał z Londynu ‒ Stańcie do próby!

Naszej Hiroszimy miało nie być na mapie.

Tak postanowił wróg na jawie i który się czaił.

Siedziałem na ławce w parku. Za zieloną ścianą wstało 

[miasto.

Sprawiedliwi najpierw przemilczeli czyn zanim postawili 

[ołtarz.

Żeby zrozumieć, trzeba wstać z ławki w Parku 

[Krasińskich i pójść

ulicą Freta na Starówkę. Spojrzeć na Królewski Zamek.  

[Nowy.

Podążyć wzrokiem za tramwajem na Pragę.

I miasto – jakim było ‒ zrekonstruować w umyśle.

Albo przeżyć siedemdziesiąt pięć lat wciąż zapalając 

[znicze.

To bardzo blisko do wieku, w którym zdobywa się prawo

do snów o potędze. Historii nikt nie rozliczy. Było.

Coraz dalej od Somosierry.

________________________

Ilustracja: Foto autora

Iwy, 29-31 sierpnia 2020

---

[1] Roman Bratny, Szczęśliwi torturowani, w: Opowieści współczesne !, s. 419, Czytelnik, Warszawa 1976